ผมประสบปัญหาการที่ไม่มีอะไรจะเขียนอย่างรุนแรง

โอ้ว ๆๆๆ   ๆๆๆๆ ๆๆๆๆ มันเกิดขึ้นแล้วมันเกิดขึ้นเสมอและมันจะเป็นเช่นนี้เรื่อยไป เช่นนั้นกะหรือออ  ชีวิตประจำวันผมมันน่าเบื่อสิ้นดี แต่ไม่ใช่ว่าเรื่องราวที่อยู่ในหัวมันไม่น่านำเสนอแต่อย่างใด ปัญหามันอยู่ที่ผมส่วนหนึ่ง ปัจจัยแวดล้อมอีกหนึ่งส่วน ผมรับผิด แต่ปัจจัยแวดล้อมรับผิดกับผมหรือไม่ ท่านผู้อ่านคงไม่สนใจเรื่องนั้น นั้นน่ะมันบัดซบสิ้นดี นักเขียนที่ประสบความสำเร็จแล้ว ผมไม่เคยเห็นพวกเขาเคยบ่นถึงเรื่องเฮงซวยๆ แบบนี้เหมือนผมเลย ผมเห็นแล้ว ยอมรับโดยดุษฎี ว่าแนวทางที่ผมปฎิบัติอยู่มันยากเหลือเกินที่จะนำพาความสำเร็จด้านงานเขียนมาสู่ตัวผม แต่ ถัาผมยังดื้อดึงที่ยืนหยัดในแนวทางนี้ละ (มีก็เขียน ไม่มีก็ไม่เขียน ซึ่งไม่ใช่สิ่งเดียวกันกับที่ผมประกาศไว้ตอนต้นที่ทำบล็อกก็ตาม)ใช้เวลาอีกหน่อยรึเปล่า ดื้อไปอีกซักเท่าไหร่ จึงจะทำให้ผมเก่งและเป็นที่ยอมรับ โอ้วว แล้วถ้าเปลี่ยนแนวเป็น ขยันๆๆๆๆๆๆๆเขียนทุกวันๆๆๆเหมือนที่โม้ไว้ ผมเองก็มั่นใจได้เลยว่า สิ่งที่มุ่งหวังนั่น มันคงไม่ๆไกลนักหรอก ขอจบไว้เพียงเท่านี้ก่อน ผู้อ่านคงเห็นแล้วว่าระบบความคิดของผมนั้น มันสับสนแค่ไหน