สองวันมานี้ตอนกลางวันลมสงบ

อะไรๆที่เราคิดว่า นี่แหละ กูแน่ ๆเนี่ยะ ใช่กูเลย ในความเป็นจริง อาจไม่ใช่ นานมาแล้วเมื่อยังเด็ก ผมเคยชื่นชอบ การอ่านการ์ตูนมากๆไม่ว่าจะเป็นโดราเอมอน ดราก้อนบอล  กัปตันซึบาซะ ขายหัวเราะ และอื่นๆอีกมากมาย หลายๆอย่างที่ผมเคยชอบตอนเด็ก เมื่อเวลาผ่านไป ความรู้สึกมันเปลี่ยนแปลงไปตามอายุและประสบการณ์ อะไรๆจากที่เคยชอบ อาจจะชอบน้อยลง หนักเข้าก็เกลียดไปเลยก็มี
ที่เล่ามาพอจะอธิบายเรื่อง "อัตตา"หรือ "ตัวตน"ในทางพระพุทธศาสนาได้บ้าง แม้ไม่ชัดเจนนัก แต่พอเห็นเค้า พอดูออกว่างั้น ตัวเราตอนเด็กกับเราตอนนี้คนเดียวกันรึเปล่า ทำไมเมื่อเราโตขึ้นเราถึงรู้สึกกับสิ่งที่เดียวกันนี้ต่างออกไป ทำไมไม่ใช่ความรู้สึกเดียวกันละ แน่นอนจะตอบให้เถียงกันอย่างไรก็ได้ทั้งนั้น เมื่อเราเปลี่ยนแปลงบางอย่างในชีวิตแล้ว เรายังยืนยันกับตัวเราเองได้จริงหรือว่า เรายังเป็นเราอยู่ "ตัวเรา ร่างกายนี้เป็นของเราจริงหรือ" ฟังดูไม่ใช่สิ่งที่เราควรจะนำมาคิดให้ปวดกบาล เพราะใครๆเค้าก็เป็นอย่างงี้กันทั้งนั้น น่าจะมีซักครั้งที่เราอาจเกิดคำถามเดียวกันนี้ในใจ อย่างที่บอก มันไม่สลักสำคัญอะไร ตราบใดที่คำถามนี่ไม่ได้สร้างความเดือดร้อนวุ่นวายชีวิตเรา เพราะหากเราได้ตระหนักว่า การเปลี่ยนแปลงเป็นสิ่งที่เกิดขึ้นอยู่ทุกชั่วขณะ ผู้มีปัญญา จะมองเห็นรูปแบบของการเปลี่ยนแปลง เข้าใจ ยอมรับ และปรับตัวได้ เมื่อชีวิตเรานั้นไม่ได้ดำเนินไปในแบบที่เราคุ้นเคย
สำหรับรายละเอียดปลีกย่อยในลิ้นชักความทรงจำของคนเรา ผมว่า เราจะพึ่งพาความสามารถของสมองอย่างเดียวคงไม่พอ บางครั้งความทรงจำที่หายไป อาจต้องการปัจจัยแวดล้อมอื่นๆเพิ่มเข้ามา อย่างบุคคล สถานที่ เวลา ประสาทสัมผัส รูป รส กลิ่น เสียง  หรืออาจมี อย่างอื่นที่พิเศษเฉพาะตัวเพิ่มเข้าไปสู่ระบบการทำงานของสมอง ก่อนจะดึงความทรงจำที่ตกหล่นหายไป กลับคืนมาได้
ที่ผมเขียนมาทั้งหมดนี่ ผู้อ่านอาจเกิดคำถามว่า ประเด็นมันอยู่ตรงไหนเหรอ ผมสารภาพว่า ไม่รู้เหมือนกันครับ แหะๆ ก็แค่อยากจะพูดเรื่องนี้เท่านั้นเอง นั้นแสดงให้เห็นว่า ความคิดของผมมันยังไม่เข้าที่เข้าทางนัก คงต้องใช้เวลาอีกซักพัก อยากแก้ไขในงานชิ้นหลังต่อไป จะได้เปรียบเทียบกันกับของเดิมได้ชัดเจน ผู้ที่ใดมีโอกาสเข้าเยี่ยมชมบล็อคนี้ คงมีคำติชมอันเป็นประโยชน์บ้าง  และเป็นอีกครั้งที่ผมต้องกล่าวคำว่า "สวัสดีครับ"