เสียงสะท้อน

งานเขียนเล็กๆในบล็อกนี้เป็นความเห็นส่วนบุคคล หาใช่สิ่งที่เป็นแบบอย่างแบบแผนไม่ ผู้เขียนจะ ค่อยๆสร้างกรอบขึ้นเพื่อกำกับแนวทาง ว่าควรเขียนเรื่องไหน หรือไม่อย่างไร แม้ตัวผู้เขียนเองจะไม่ชอบกรอบอะไรที่ว่านั้นเลย หากส่วนลึกๆของใจก็บอกให้มีบ้าง มากน้อยตามความเหมาะสม เพราะคำๆว่า ความรับผิดชอบ นั้นเอง ตัวผู้เขียนเองต้องขอออกตัวก่อนว่า วุฒิภาวะของผู้เขียนอาจยังมีไม่พอที่จากถ่ายทอดแต่สารที่ดี ออกสู่โลกไซเบอร์สเปซ ผ่านสายตาของผู้อ่าน แต่ผู้เขียนจะพยายามให้เต็มที่ แม้จะถูกมองว่า เป็นผู้เขลาอวดภูมิอันน้อยนิดของตนก็ตามที เสียงสะท้อนจะเป็นอย่างไร ก็ตามผู้เขียนก็ขอน้อมรับไปแก้ไขปรับปรุง พูดก็พูดเถอะ ผมคงกังวลเกินกว่าเหตุ มีคนผ่านเข้ามาอ่านบล็อกนี้ซักกี่คนกัน ทั้งที่ชวนแล้วชวนอีก ขำตัวเองเหมือนกันครับ
ไปสัมมนาครั้งนี้ กลับมาว่าจะเริ่มต้นเสียที แบบว่า การเปลี่ยนแปลงตัวเองนี้มันไม่ง่ายเลยจริงๆครับ ไม่ค่อยมั่นใจเลย แนวความคิดที่ผมได้รับมาจากการสัมมนาแต่ละครั้งนั้น แม้ว่าจะเป็นสิ่งที่ใครก็รู้ๆกันอยู่ แต่ไม่ใช่ทุกคนจะทำเรื่องง่ายๆแบบนั้นอย่างได้อย่างสม่ำเสมอ การทำสิ่งดีๆเล็กๆน้อยๆให้กับตัวเราเอง และคนรอบข้างอย่างที่คิดหรือพูดไว้ได้สำเร็จ นับเป็นเรื่องที่น่าภูมิใจ น่ายกย่องสรรเสริญอย่างยิ่ง บอกตรงๆว่า ผมอยากเป็นคนอย่างนั้น อยากเขียนยาวๆครับ แต่มันตันๆตื้อๆบอกไม่ถูก วันนี้ก็แค่นี้ก็แล้วกันครับ