ความทรงจำ

ความทรงจำ บางครั้งบางทีช่างน่าอภิรมย์เป็นหนักหนา อันว่าคิดถึงขึ้นมาคราใด ก็ทำให้ยิ้มได้ครึ้มใจได้เสมอๆ ความทรงจำที่ดีไม่เพียงแต่หมายถึงเรื่องดีๆที่เราจำได้ หากรวมหมายถึงความสามารถในการจดจำสิ่งต่างๆด้วย เคยสงสัยอยู่ว่าทำไมคนบางคน จดจำสิ่งต่างๆได้ดีกว่าคนอื่น ในขณะที่บางคนมีลักษณะตรงกันข้ามอย่างสิ้นเชิง ในความเป็นจริงแล้ว มนุษย์เราสามารถกำหนดได้หรือไม่ว่าเรา ต้องการจดจำสิ่งใด และลืมสิ่งใด เป็นคำถามที่ไม่ได้ต้องการคำตอบที่จริงจังนัก สำหรับผมเองไม่รู้สึกว่ามันมีความสำคัญกับการใช้ชีวิตมากนักเพราะช่วงชีวิตที่จำเป็นต้องอาศัย ความจำเพื่อเอื้อต่อการเรียนนั้น ได้ผ่านมานานแล้ว หากว่าสิ่งที่เรียนมานั้นผมจดจำได้ดีจนถึงทุกวันนี้ จะเปลี่ยนแปลงชีวิตของผมหรือไม่ ก็เป็นเรื่องยากที่จะพิสูจน์ ผมเดาเอาว่าคนที่เรียนเก่งนั้น มีความสามารถในการจดจำได้ดีกว่าคนที่เรียนไม่เก่งอย่างผม การจดจำสิ่งที่ครูสอนหรือสิ่งที่เราอ่านในหนังสือได้แม่นยำ ผมว่าย่อมได้เปรียบ บางคน ที่เคยเห็นมา สามารถจำเนื้อหาบทเรียนได้ด้วยการอ่านเพียงรอบเดียว บางคนกลับต้องการมากกว่านั้นอาจสอง สาม หรือสี่รอบ กว่าจะจำได้ ผมเลยสรุปเอาเองของผมอย่างที่บอกไป
หากพูดถึงความทรงจำที่เลวร้าย สำหรับตัวผมเองหากสามารถเลือกที่จะลืมได้ คงเลือกที่จะลืม ในขณะที่บางคน เลือกที่จดจำไว้ เพื่อเป็นบทเรียน เป็นเครื่องเตือนใจ หรืออะไรก็ตามแต่ นั้นก็เป็นสิ่งดี ในแบบฉบับของคนคนนั้น
ไม่ว่า ความทรงจำ จะดีหรือไม่ดี ก็ไม่ได้เป็นตัวชี้วัดความสุขสมหวังในชีวิตหรอก ประสบการณ์ที่ดีประสบการณ์ที่เลวร้าย คนที่จำเก่งเรียนเก่งก็ไม่ได้สุขสมหวังในชีวิตกันทุกคน ช่างไม่มีรูปแบบที่ชัดเจนเลยที่จะชี้ชัดลงไป ความทรงจำ ช่วยเราในการดำเนินชีวิตได้แน่นอน ไม่ว่าจะเป็นแง่มุมไหนก็ตาม และมันก็ทำลายชีวิตเราได้เช่นกัน ผมเชื่อเช่นนั้น
อันเนื่องมาจากภาพยนต์ ความจำสั้น แต่รักฉันยาว เป็นหนังไทยที่ผมประทับใจครับ รวมๆก็คือ ชอบครับ แม้เนื้อหาที่เขียนจะไม่เกี่ยวกับหนังก็ตามเถอะ