ชีวิตและความตาย

เมื่อวานนี้ ผมได้มีโอกาสดูหนังเรื่อง คิลบิล ภาคแรก อีกรอบนึง ความรู้สึกที่ได้ดูอีกครั้ง ยังไม่เปลี่ยนแปลงมากนัก คือ มันดี เหมือนที่ดูครั้งแรก ผมชอบรสนิยมของผู้กำกับ ที่แกใส่อะไรๆไว้ในหนัง ไม่ว่าจะดนตรีประกอบ ที่ใช้ซาวด์ในหนังจีนยุคชอว์บราเดอร์ เสื้อผ้านักแสดง สีสันและสัญลักษณ์ต่างๆ ฉากแอ็คชั่นมันๆปนซาดิสซ์ การดำเนินเรื่องแบบแฟนตาซี โม้สะบัด การ์ตูนหน่อยๆ การรวมเอาวัฒนธรรมจากสองซีกโลกมาผสมกัน จนออกมาลงตัว หลายๆอย่างรวมๆแล้ว ผมชอบครับ
ในตอนท้ายๆของเรื่อง ตอนที่นางเอกตามมาเจอ บิล และ บีบี ลูกของเธอ บิลได้เล่าเรื่องการฆาตกรรมปลาทองอย่างเลือดเย็นของบีบีลูกสาว ให้นางเอกฟัง ผมประทับใจที่บิล ได้ใช้คำพูดถ่ายทอดเรื่องราวนั้นออกมาอย่างเป็นธรรมชาติ โดยแท้จริงแล้ว ผมไม่รู้หรอกว่า นักฆ่าอย่างบิล ต้องมีคาแรคเตอร์อย่างไร เพราะในชีวิตผมเองโอกาสที่จะเจอนักฆ่าเหมือนในหนังนั้น เป็นเรื่องที่แทบจะจินตนาการไปไม่ถึง บิลบอกว่า บีบี เอาปลาทองออกมาทิ้งลงบนพรม เมื่อปลามันดิ้นทุรนทุรายหาแหล่งน้ำ เธอไม่ได้คิดมาก จึงตัดสินใจเหยียบมัน บิลบอกอีกว่า นี่เป็นการเรียนรู้เรื่องชีวิตและความตายในแบบที่เข้าใจได้ง่าย ที่เด็กผู้หญิงวัยสี่ขวบจะเรียนรู้ได้
มองอย่างเป็นกลาง ในฉากนี่ไม่มีอะไรน่าประทับใจขนาดนั้น ผมก็ค่อนข้างที่จะเห็นด้วย แค่คนดูหนังประทับใจบทสนทนาของตัวละครเท่านั้นเอง ชีวิตและความตาย สั้นๆง่ายๆแต่เปี่ยมด้วยความหมาย ร้อยพันหมื่นแสนล้านความหมายที่ผู้คนจะนิยามมัน
ไม่ว่าคนหรือสิ่งมีชีวิตใดๆก็ย่อมผ่านประสบการณ์นี่อย่างแน่แท้ ความตาย มนุษย์เราโดยส่วนใหญ่มักจะโศกเศร้า เมื่อเราได้สูญเสียคนที่รัก ผูกพัน ไปกับความตาย แต่มีคนอีกไม่น้อยที่ไม่ยี่หระต่อสิ่งนี้แม้แต่น้อย หากว่าเราเข้าใจวัฎจักรแห่งชีวิตอย่างถ่องแท้ ความตายก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่โต หรือน่าสะพรึงกลัวแต่อย่างใด แต่เราก็ไม่ควรใช้ชีวิตอย่างประมาทนะ การมีชีวิตอยู่อย่างไรค่า กลับเป็นเรื่องที่น่าเศร้ากว่าเป็นไหนๆ แล้วคุณค่าของการมีชีวิตอยู่ละ มันคืออะไร ทำไม เพื่ออะไร เพื่อใคร ควรเป็นอย่างไร คำตอบน่าจะอยู่กับทุกคนแล้ว เพียงแต่เราจะรู้คำตอบนี้เมื่อไหร่ เมื่อทุกอย่างสายไปสำหรับเราและคนอื่นนะหรือ
อย่าให้เป็นเช่นนั้นเลยครับ