วันอังคารที่ 15 ธันวาคม พ.ศ. 2552

ที่ๆ ใครๆ ก็ชอบ

อารัมภบทกันซักนิดนะครับทุกท่าน เมื่อคืนนี้ ประสบการณ์เลวร้ายที่เคยเกิดกับผม  มันเกิดขึ้นอีกแล้ว นำความหงุดหงิด เสียจริต เสียประสาทมาให้อีกแล้ว คืองี้ครับ บ้านของผมติดกับถนนสายหลัก มักมีรถผ่านไปมาตลอดทั้งวัน บางครั้งอาจทั้งคืน ทำให้การนอนหลับพักผ่อนของคนในบ้านเป็นไปด้วยความยากลำบาก และบ่อยครั้งจะมีการเร่งเครื่องยนต์ ทั้งมอเตอร์ไซต์และรถยนต์รวมไปถึงการบีบแตรปรี๊นปร๊านน่ารำคาญเมื่อวิ่งผ่านหน้าบ้านผม อาจเพราะบ้านผมอยู่ทางขึ้นเนินสูงและมีทางแยกอยู่ตรงปลายเนินพอดิบพอดี  แม้จะย้ายมาอยู่ที่นี่หลายปีแล้ว ก็ยังไม่ชินซักที  แต่บางครั้งผมรู้สึกได้ว่า มันคือความตั้งใจของใครหรืออะไรบางอย่างที่ตั้งใจจะรบกวนผมและคนในบ้าน จะด้วยสาเหตุอันใดนั้น ผมก็อยากรู้เหมือนกัน เมื่อคิดพิจารณาอย่างถ้วนถี่แล้ว ผมได้คำตอบที่ทำให้ตัวผมเองเจ็บใจนัก และนั้นมักเป็นคำแนะนำจากใครหลายคนที่ผมได้แบ่งปันประสบการณ์แบบนี้ให้เขาเหล่านั้นได้ฟัง ก็คือ "ผมคิดไปเอง มันเป็นเรื่องปกติที่ใครก็ตามที่มีบ้านติดกับถนนต้องเจอกันทั้งนั้น" ลึกๆแล้วผมเองก็รู้ว่า มันก็เกิดจากความตั้งใจของใครหรืออะไรที่ผมกล่าวข้างต้นนั่นล่ะเพียงแต่ผมหาคำอธิบายที่มันสมเหตุสมผลกว่านี้ไม่ได้ก็เท่านั้น ผมพยายามสังเกตุตัวเองว่า ผมได้ไปเหยียบตาปลาชาวบ้านเค้ารึเปล่า ที่ไหน อย่างไรบ้างไหม ก็อีกนั้นแหละ ไม่มีคำตอบที่ชัดเจนอยู่ดี ผมก็แค่คนธรรมดา ไม่ได้ไปเกะกะระรานใครที่ไหนเลย หรืออาจจะทำไปโดยไม่รู้ตัวก็ไม่รู้เหมือนกัน ยิ่งคิดยิ่งตัน แต่มันก็มีช่วงที่ไม่เกิดเหตุการณ์แบบนี้เลยด้วยซ้ำไปนะครับ แบบว่าเงียบสงบเหมือนป่าช้าเลยก็มี ความคลุมเครือมันครอบคลุมจิตใจผมเสียจนไม่อยากเล่าให้คนอื่นฟังอีก เพราะรู้ดีว่าจะได้รับคำตอบรับอย่างไร สรุปสั้นๆว่า ที่บ้านของผม ไม่ใช่ที่ๆผมชอบมากนัก
มีเหตุผลดีๆอีกมากมายร้อยแปดที่ทำให้ผมเลือกอยู่ที่บ้าน เราอาจเรียกมันว่า ความสบายใจ สุขใจ อุ่นใจ ผ่อนคลาย สบายๆ  หรือเราไม่ต้องไปเรียกมันว่าอะไรเลยก็ได้ ช่างหัวมันเถอะครับ ขอให้โอเคกับมันเป็นพอ สรุปเหมือนไม่สรุปแฮะ
ผมอยากบอกว่าที่ๆคนไปเยอะๆนั่นแหละคือที่ๆใครๆก็ชอบ แต่ก็ลืมไม่ได้ว่าที่ๆคนอาศัยอยู่เยอะๆต่างหากคือที่ๆใครๆก็ชอบ พูดไปพูดมาก็มีเหตุผลดีทั้งสองฝั่ง ผู้คนมากมายดั้นด้นไปท่องเที่ยวสถานที่ต่างๆมากมายในโลกนี้ ไม่ว่าจะเป็นป่าธรรมชาติ รึว่าป่าความเจริญ ไม่ว่าจะเป็นการท่องเที่ยวผจญภัย หรือไปเพราะความจำเป็นในหน้าที่การงาน จะเหตุผลใดก็ตามแต่ ในท้ายสุดแล้ว ผู้คนเกือบทั้งหมดที่เดินทางไปโน้นไปนี่นั้น ย่อมโหยหา อยากกลับมาสู่ที่ๆเค้าจากมาเสมอ พูดก็พูดเถอะ บ้านน่ะไม่ใช่ที่ๆเดียวที่ผมอยากอยู่หรอกครับ รักษาสุขภาพกันนะครับผม

ไม่มีความคิดเห็น:

แสดงความคิดเห็น

ข่าวดี มีมานานแล้วครับ

กราบสวัสดีคุณผู้อ่านที่รักทุกท่านอีกครั้งหนึ่ง หลังจากห่างหายไปจากการอัพเดต​บล็อค​ไปนาน ผมก็ขออนุญาต​กลับมาทำหน้าที่อีกครั่งหนึ่ง สำหรับวั...