ผมเดินทางมาถึงภูเก็ต เมื่อวันที่ 1 มิถุนายน 2557 ก่อนหน้านั้นหลายเดือน ผมได้มีโอกาสติดต่อเพื่อนเก่าสมัยเรียน ไม่เจอกันตั้งแต่โดนเชิญออกจากวิทยาลัย เพิ่งมาได้ข่าวคราวกันในเฟสบุ๊คเมื่อตอนต้นปี57 แต่มันดันไปโผล่ที่เกาหลี ถามไถ่ถึงสารทุกข์สุขดิบกันเสร็จ ก็วกเข้าเรื่องเพื่อนๆในรุ่น รุ่นพี่ที่ชอบพอกัน เรื่องการเรื่องานก็ว่ากันไป เป็นช่วงเวลาเดียวกันกับที่ผมเขียนบทความเรื่องเกี่ยวกับหนังนั่นละครับ ช่วงนั้นเพื่อนมันก็เกริ่นเรื่องพี่เขยของมันกำลังหาคนไปช่วยงานที่ภูเก็ต ว่าถ้าสนใจก็บอกมัน มันจะช่วยพูดให้ ผมก็เออๆไปตอนนั้นก็ไม่ได้สนใจเท่าไหร่ แล้วก็ลืมๆไป อีกสองสามเดือนหลังจากนั้น ผมโดนจี้ชิงทรัพย์บริเวณที่พักแถวลำลูกกา เสียเงินไปสี่สิบบาท และเอกสารบัตรสำคัญแทบทุกอย่างที่ใส่ไว้ในกระเป๋า ไม่ขอขยายความในที่นี่นะครับ อยากลืมๆมันไป เหตุกาณ์นั้นเป็นจุดเริ่มต้นของความคิดที่จะไปที่ไหนสักแห่ง ที่ไม่ใช่กรุงเทพฯและปริมณฑล ที่ๆมันดีกว่านี้ ที่ชอบๆ อ้า ใช่เลย ผมคิดถึงข้อเสนอของเพื่อนเก่า ภูเก็ต ที่ที่นักเขียนชั้นครูอย่าง อาจินต์ ปัญจพรรค์ มาใช้ชีวิตที่นี่แล้วรังสรรค์งานเขียนอย่างมหาลัยเหมืองแร่ให้กำเนิดขึ้นมาในบรรณพิภพ สถาปัตยกรรมชิโน-โปรตุกีส เมืองท่องเที่ยวนามกระฉ่อน หาดทรายขาว สาวๆและบิกินี่ โฮะๆๆๆ แค่คิดก็มันแล้ว เอิ้กๆๆๆ
ผมตื่นขึ้นมาตอนเช้าตรู่บนรถทัวร์กรุงเทพฯภูเก็ต ซึ่งตอนนั้น รถทัวร์ก็เคลื่อนตัวผ่านสะพานสารสินมาได้สักห้าหกกิโลแล้ว แม้นอนไม่เต็มอิ่มแต่ก็รู้สึกสดชื่นอย่างประหลาด อาจจะด้วยทัศนียภาพที่แปลกตา วิวทิวทัศน์ที่สวยงาม ประกอบกับบรรยากาศภายนอกรถที่ดูเหมือนจะเพิ่งซาจากฝน แมกไม้ใบหญ้าเขียวสด ละอองฝนที่ยังเกาะอยู่ที่ปลายหญ้า กระทบกับแสงแดดอ่อนๆในยามเช้า เป็นประกายระยิบระยับ ฟรุ้งฟริ้งดีแท้ ที่นี่สินะที่เค้าเรียกว่า ภูเก็ต
สามภาพแรกในหัวข้อ system test เป็นภาพที่ถ่ายเมื่อประมาณปลายๆปี57 ที่จุดชมวิวเขาโต๊ะแซะ เขาโต๊ะแซะ อยู่ใกล้บริเวณศูนย์ราชการต่างๆในตัวเมืองภูเก็ต บนยอดเขามีสถานีทวนสัญญาณโทรทัศน์อยู่ ถ้าจำไม่ผิดจะมีช่อง 9 5 11 และอีกช่องจำไม่ได้ครับ แหะๆ คนภูเก็ตส่วนมากสุขภาพดีครับ ผมมาอยู่ที่นี่เห็นคนภูเก็ตออกกำลังกายกันเป็นล่ำเป็นสัน และสถานที่สำหรับสนับสนุนกิจกรรมนี้ก็มีมากมายหลายที่เหลือเกิน วันหลังจะมาไล่เรียงให้ฟังกันครับและหนึ่งในนั้นก็คือเขาโต๊ะแซะนี่ละครับ ใครใคร่วิ่งก็วิ่ง ใคร่ปั่นก็ปั่น ไม่ก็เดินชมนกชมไม้ไป ความสูงของภูเขาก็กำลังดีครับ เดินตัวเปล่าขึ้นลงก็น่าจะมีสักครึ่งชั่วโมงเป็นอย่างน้อย ผู้สูงอายุที่นี่เค้าเดินขึ้นลงกันเป็นกิจวัตรครับถ้าไม่ติดเรื่องฟ้าฝนนะ แข็งแรงกันมาก คนหนุ่มอย่างผมต้องอายม้วนเลยทีเดียว ตรงจุดชมวิว คุณผู้อ่านจะมองเห็นตัวอำเภอมืองภูเก็ตเกือบจะทั้งหมดเลยครับ เพราะอยู่ใกล้ตัวเมืองมากๆ ระหว่างทางขึ้นลงก็จะมีเจ้าถิ่นออกมาลาดตระเวนขอค่าผ่านทางจากผู้มาเยือนทั้งหลาย นั้นคือเจ้าจ๋อองครักษ์ผู้ห้าวหาญของพระรามนั่นเองละเด้อ มีออกมาโชว์ตัวกันเรื่อยๆระหว่างทางครับ อย่าไปเผลอเอาของมีค่าออกมาถือเล่นนะครับ เดี๋ยวจะโดนเจ้าจ๋อฉกไปไม่รู้ด้วยนะเอ้า
และนี่ก็คือภาพอีกชุดที่ถ่ายในวันเดียวกัน แล้วพบกันใหม่ตอนหน้าครับผม
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น